Τζέφρι Χάντερ: Ο γοητευτικός ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Ιησού στο Βασιλέα των Βασιλέων και έχασε τη ζωή του με τόσο αναπάντεχο τρόπο!

Για να μη σκεφτούμε πως, εξαιτίας μίας συγκυρίας, αντί του Χάντερ δοξάστηκε ο Γουίλιαμ Σάτνερ ως κυβερνήτης του θρυλικού διαστημόπλοιου Enterprise…

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ο αρρενωπός και πολύ αθλητικός (ύψους 1,88 μ.) Αμερικανός καλλιτέχνης Τζέφρι Χάντερ, γεννήθηκε (ως Henry Herman McKinnies Jr.) στις 25 Νοεμβρίου του 1926 στην Ορλεάνη της Λουιζιάνα των Η.Π.Α. Οι γονείς του (ο πατέρας Henry Herman McKinnies και η μητέρα Edith Lois-το γένος Burgess) ήταν Σκωτσέζικης καταγωγής. Ο γιος τους από τα εφηβικά του κιόλας χρόνια, έδειξε την έφεσή του για τα σπορ, αλλά και το ταλέντο του στην υποκριτική. Μετά τη θητεία του στο στρατό των Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια του Β. Π. Π. (χωρίς όμως εκείνος να πάρει το «βάπτισμα του πυρός», λόγω ενός τραυματισμού στον ώμο του) ξεκίνησε να εργάζεται ως ηθοποιός και σύντομα υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον Αμερικανικό κινηματογραφικό κολοσσό της εταιρείας 20^th Century Fox. Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’50 ο Τζέφρι ήταν, μαζί με τον κατά λίγα χρόνια νεότερό του, Ρόμπερτ Βάγκνερ (που σήμερα έχει αισίως, «κλείσει» 95 έτη ζωής) οι δύο περισσότερο υποσχόμενοι ερμηνευτές της γενιάς τους.

Επιλογή του Νίκολας Ρέι.

Ο ιδιαίτερα παραγωγικός σκηνοθέτης Νίκολας Ρέι (1911-1979) είχε εμπιστευτεί στους δύο προαναφερόμενους καλλιτέχνες τους βασικούς ρόλους της ταινίας του με τίτλο Η Αληθινή Ιστορία του Τζέσε Τζέιμς, που έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1957. Ο Βάγκνερ υποδύθηκε τον Τζέσε και ο Χάντερ τον αδελφό του, Φρανκ Τζέιμς. Όταν λοιπόν, τρία χρόνια αργότερα ο Ρέι σχεδίαζε τη νέα του υπέρ-παραγωγή Ο Βασιλιάς των Βασιλέων, δεν μπορούσε να σκεφτεί κάποιον άλλον πιο κατάλληλο για το ρόλο του Ιησού, από τον τόσο γοητευτικό Χάντερ. Η ταινία, που είχε προϋπολογισμό 8 εκατομμυρίων δολαρίων βγήκε στις αίθουσες το 1961 και παρά τις αρκετές σεναριακές υπερβολές, σημείωσε τεράστια επιτυχία αποφέροντας κέρδη της τάξης των 13 εκατομμυρίων.  Να σημειωθεί πως, ήταν τότε για πρώτη φορά στα χρονικά του παγκοσμίου σινεμά, που η μορφή του Θεανθρώπου θα εμφανιζόταν με σαφήνεια στο φακό. Και το πρόσωπο που Την απεικόνιζε, ήταν εκείνο του Χάντερ!

Η ακαταμάχητη «λάμψη» του Θείου ρόλου!

Με την εμβληματική εικόνα του Ιησού να τον … «καταδιώκει», ο 35χρονος ηθοποιός αντιλήφθηκε πως αν δεν έκανε γρήγορα μία δραστική στροφή στην καριέρα του, εκείνη θα εγκλωβιζόταν για πάντα στο πλαίσιο του τόσο εμβληματικού χαρακτήρα που είχε την τύχη να ενσαρκώσει. Ωστόσο, οι προσπάθειές του (με ερμηνείες που πραγματοποίησε σε διάφορες ταινίες) δεν έδειχναν να «κάνουν τη διαφορά». Ο πολύς κόσμος συνέχισε να τον αναγνωρίζει ως… Ιησού!

Κυβερνήτης στο… Enterprise.

Πλησιάζοντας τα σαράντα του χρόνια, ο Χάντερ θέλησε να στραφεί στη μικρή οθόνη, που προς στιγμήν πίστεψε ότι θα του εξασφάλιζε την αλλαγή που τόσο επεδίωκε. Όταν λοιπόν του προτάθηκε να υποδυθεί τον χαρακτήρα ενός πλοιάρχου (Cristopher Pike) που κυβερνούσε ένα γήινο διαστημόπλοιου (Enterprise) στον… 23^ο αιώνα (!) ο Τζέφρι δελεάστηκε! Στα τέλη του 1964 το πρώτο, «πιλοτικό» επεισόδιο της σειράς Star Trek, που είχε εμπνευστεί ο ευφάνταστος δημιουργός Gene Roddenberry (1921-1991) ξεκίνησε να γυρίζεται, για να ολοκληρωθεί τον Ιανουάριο του 1965. Ο τίτλος του (The Cage), ωστόσο, αλλά ούτε και η πλοκή (που την θεώρησαν μάλλον «άχρωμη») ενθουσίασαν τους παράγοντες της εταιρείας παραγωγής, που το απέρριψαν. Με τη μεσολάβηση, όμως, της Λουσίλ Μπολ (1911-1989), συν-ιδιοκτήτριας της εταιρείας Desilu Productions, οι χρηματοδότες παράγγειλαν έναν δεύτερο «πιλότο» (με τίτλο Where No Man Has Gone Before). Όταν, εντούτοις, προτάθηκε στον Χάντερ να συμμετάσχει εκ νέου, εκείνος αρνήθηκε, με το σκεπτικό ότι θα παγιδευόταν ξανά σε ένα (τηλεοπτικό τώρα) «μοτίβο», που δεν ταίριαζε με τις φιλοδοξίες του. Έτσι, αντί του Pike, τη «σκυτάλη» στον πρωταγωνιστικό ρόλο (ως James T. Kirk) πήρε ο Καναδός (κατά 4,5 χρόνια μικρότερος) καλλιτέχνης, Γουίλιαμ Σάτνερ (γεν. 1931) που χάρις (και) σε αυτόν τον ρόλο, θα δοξαζόταν επί πολλές δεκαετίες!

Σα να τον καταδίωκε μία… κατάρα!

Στο ξεκίνημα του 1969 ο Χάντερ ήταν μόλις 42 ετών και με πολλά χρόνια μπροστά του ώστε να θεωρήσει ο οποιοσδήποτε την καριέρα του ολοκληρωμένη. Η συμμετοχή του, όμως, στην ταινία !Viva America!, μία Ισπανό-Ιταλική συμπαραγωγή στην οποία ο Τζέφρι ερμήνευσε το ρόλο ενός Αμερικανού «γκάνγκστερ» [Francesco (Frank) Mannata], έμελλε δυστυχώς, να αποτελέσει το «κύκνειο άσμα» του. Τα γυρίσματα του έργου πραγματοποιήθηκαν κυρίως στην Ισπανία, σύμφωνα και με επιθυμία του Καταλανού σκηνοθέτη, Javier Seto (1926-1969). Η ταινία έκανε την «πρώτη» της στις 22 Σεπτεμβρίου του 1969, αλλά ο Χάντερ  δε θα την παρακολουθούσε ποτέ… Είχε πεθάνει στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια στις 27 του προηγούμενου Μαΐου, ενώ εντός της ίδιας χρονιάς απεβίωσε και ο Seto! Ως αιτία θανάτου του Χάντερ, παρά τις αστήρικτες φήμες που κυκλοφόρησαν για αυτοκτονία του εξαιτίας κατάθλιψης, κάτι που ουδόλως στοιχειοθετείται, ήταν οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη την προηγουμένη ημέρα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους. Παρά την εντυπωσιακή του σιλουέτα που έσφυζε από ζωή, ο ηθοποιός φαίνεται πως είχε ευάλωτη υγεία. Αρχικά ταλαιπωρήθηκε από ηπατίτιδα τον Οκτώβριο του 1957, όταν ακόμη δεν είχε συμπληρώσει τα 31 του χρόνια. Η ασθένειά του αυτή τον κράτησε εκτός των πλατό επί 14 μήνες! 

Τραυματισμοί από το... πουθενά (!)

Λίγους μήνες πριν το πρόωρο τέλος του, ενώ αστειευόταν με κάποιον φίλο, εκείνος κατά λάθος τον κτύπησε με… «καρατιά» στο πηγούνι! Στα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας στην Ισπανία το Νοέμβριο του 1968, υπήρχε μία σκηνή που -κατά διαβολική σύμπτωση- του προκάλεσε, αναπάντεχα, σημαντικές βλάβες (τραύματα στο πρόσωπο και στο κεφάλι, αλλά και εγκαύματα στο σώμα!) Πιο συγκεκριμένα, μία ελεγχόμενη έκρηξη που θα συνέβαινε ενώ εκείνος βρισκόταν στο βολάν ενός αυτοκινήτου και που είχε προγραμματιστεί να προκληθεί εκτός του οχήματος, τελικά έγινε μέσα (!) με τα προαναφερόμενα αποτελέσματα. Ο Χάντερ οδηγήθηκε για νοσηλεία στο τοπικό νοσοκομείο, όπου το ιατρικό προσωπικό δεν διέγνωσε κάποια σημαντική βλάβη. Μετά από σύντομη νοσηλεία ο Τζέφρι πήρε εξιτήριο και ακολούθως, μαζί με τη σύζυγό του, πήραν την πτήση για τις Η.Π.Α. Όμως κατά τη διάρκειά της, ο ηθοποιός εμφάνισε έντονη αδιαθεσία, που εξελίχθηκε (πάντα στον αέρα) σε παράλυση του χεριού του και αδυναμία ομιλίας. Ο πιλότος ειδοποίησε άμεσα τον πύργο ελέγχου και αμέσως μετά την προσγείωση, ο καλλιτέχνης εισήχθη ξανά στο Νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με κάταγμα σπονδύλου (!) και εγκεφαλική διάσειση. Όταν έλαβε εκ νέου εξιτήριο είχε συνέλθει αρκετά, πλην όμως οι ζαλάδες και οι πονοκέφαλοί του έμειναν να τον ταλαιπωρούν.

Το τέλος…

Τη μοιραία 26^η Μαΐου 1969 ο Χάντερ ήταν μόνος στο σπίτι του, όταν το απόγευμα θέλησε να εξέλθει, από τα λίγα σκαλοπάτια της κυρίας εισόδου. Παραπάτησε όμως και χάνοντας την ισορροπία του έπεσε χτυπώντας με δύναμη το κεφάλι του στο σιδερένιο κιγκλίδωμα, χάνοντας τις αισθήσεις του. Εκεί τον βρήκε ο φίλος του, Φρανκ Μπέλοου, που κατά σύμπτωση περνούσε για να τον δει. Εκείνος ήταν που τον μετέφερε στο Πρεσβυτεριανό Νοσοκομείο όπου ο ασθενής χειρουργήθηκε στον εγκέφαλο, ώστε τουλάχιστον να σωθεί η ζωή του που πλέον κινδύνευε άμεσα. Δυστυχώς όμως η καρδιά του δεν άντεξε και έτσι ο Τζεφ πέθανε την επόμενη μέρα, πάνω στο άνθος της ηλικίας του.

Προσωπική ζωή.

Ο Χάντερ έχασε τη ζωή του μόλις τρεις μήνες από την ημέρα που είχε τελέσει τον τρίτο κατά σειρά γάμο του, με την ηθοποιό Emily McLaughlin (1928-1991). Από τους δύο προηγούμενους γάμους του (πρώτα με τη Barbara Russ την πενταετία 1950-1955 και μετά με τη Joan Bartlett, 1957-1967) είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Για εκείνον, η Μέριλιν Μονρόε είχε δηλώσει έκθαμβη, όχι μόνο για την κορμοστασιά και την εν γένει εξωτερική του εμφάνιση, αλλά κυρίως για την πίστη και την προσήλωσή του στις αρχές του οικογενειακού βίου.